و اگر ميبينيم در دستورات اسلامي يأس از آمرزش يكي از بزرگترين گناهان شمرده شده است و ممكن است افراد ناوارد تعجب كنند كه چرا يأس از رحمت خدا اينقدر مهم تلقي شده، حتي مهمتر از بسياري از گناهان، فلسفهاش در حقيقت همين است كه گناهكار مأيوس از رحمت، هيچ دليلي نميبيند كه به فكر جبران بيفتد و يا لااقل دست از ادامة گناه بردارد، و منطق او اين است اكنون كه آب از سر من گذشته است چه يك قامت چه صد قامت ! من كه رسواي جهانم غم دنيا هيچ است ! ، بالاتر از سياهي رنگ ديگر نباشد، آخرش جهنم است ، من كه هم اكنون آنرا براي خود خريدهام ديگر از چه ميترسم؟! و مانند اين منطقها...

امّا هنگامي كه روزنة اميد براي او گشوده شود، اميد به عفو پروردگار ، اميد به تغيير وضع موجود، نقطه عطفي در زندگي او خواهد شد و او را به توقف كردن در مسير گناه و بازگشت به سوي پاكي و اصلاح دعوت ميكند.

به همين دليل اميد را ميتوان همواره به عنوان يك عامل مؤثر تربيتي در مورد افراد فاسد شناخت همچنين افراد صالحي كه در محيطهاي فاسد گرفتارند، بدون اميد نميتوانند خويشتن را حفظ كنند.