پيامبر اكرم(ص) فرمود: "آفت العبادة الفترة؛ آفت عبادت سستي كردن است". عاملي كه روح عبادت و معنويت مناجات و راز و نياز را از انسان مي گيرد و آسيب جدّي به روح و روان انسان مي زند، سستي در نماز و آن را در اوّل وقتش نخواندن است. هنگامي كه وقت نماز مي‌رسد، "خط نوري" از عالَم ملكوت، و از عرش الهي، به كعبه مي تابد. تلألوي پرتو آن، كعبه را با سراسر هستي از مُلْك تا ملكوت و از طبيعت ناسوت تا عرش لاهوت متصل و مرتبط مي سازد. اقامه كنندگان حقيقي نماز از اهل زمين تا سكان داران عرش الهي همگي در آن لحظه، در نماز و دعا و مناجاتند. هر چه از اوّل وقت مي گذرد، از غلظت آن نور معنوي كاسته مي شودو لحظه اي فرا مي‌رسد كه آن خط نوري را حتي با چشم حقيقت بين و باطن نگر در زمين نمي توان مشاهده نمود. خودت را مقيد ساز به خواندن نماز در اوّل وقت، تا جذبة آن "نور و نفخات رحماني" به تدريج لذت مناجات با ربّ الارباب و حضور قلب را در شما ايجاد كند.
در روايات آمده كه يكي از آثار تأخير انداختن نماز از اوّل وقت، اين است كه لذت مناجات و عبادت و روح معنويت و دعا و راز و نياز سلب مي شودو انسان به تحيّر و سرگرداني و چه كنم چه نكنم و به غم و اندوه روحي مبتلا مي‌شود.
اميرالمؤمنين(ع) فرمود: "از رسول خدا شنيدم كه فرمود: "بنده اي نيست كه به اوقات نماز و طلوع و غروب خوشيد اهميت بدهد مگر اين كه من براي او راحتي هنگام مرگ، و بر طرف شدن غم و اندوه و نجات از آتش دوزخ را ضامن مي شوم".
پيامبر اكرم(ص) فرمود: "بيشترين چيزي كه بر امتم از آن مي ترسم، پس و پيش كردن نماز از وقت آن است". نيز فرمود: "شفاعت من فرداي قيامت به كسي كه نماز واجب را از وقتش به تأخير اندازد نمي رسد".
امام صادق(ع) فرمود: "يكي از مصاديق سبك شمردن نماز و منظور از "الّذين هم عن صلاتهم ساهون" كه به آنان وعدة عذاب "ويل" جهنم داده شده، آن است كه بدون عذر نمازش را از اوّل وقت به تأخير اندازد".
ترك گناه در روز و مقيد شدن به نماز اوّل وقت در ظهر و عصر و مغرب و عشا و هر شب با توبه و استغفار خوابيدن، زمينه را براي توفيق نماز صبح در اوّل وقت فراهم مي سازد. نارحتي شما امر خوشايندي است، اما مواظب باشيد كه اين ناراحتي براي شما عادت نشود.