3. دنیا و مظاهر آن برای مردم آراسته شده است

 

زُیّـِنَ لِلنّـاسِ حُبُّ الشَّـــــــهَـــــوتِ مِـنَ النِّســــاءِ

وَالبَنینَ وَ القَناطیرِ المُقَنطَرَةِ مِنَ الذَّهَبِ وَ الفِضَّةِ

وَالخَیلِ المُسَــوَّمَةِ وَ الاَنعامِ وَ الحَرثِ ذلِکَ مَتاعُ

الحَیـــــوةِ الدُّنیا وَاللهُ عِندَهُ حُسنُ المَابِ(آل عمران:14)

 

در چشم مردم آرایش یافته است عشق به امیال نفسانی از دوســــت داشتن زنان و فرزندان و همیانهای زر و سیم واسبان داغ بر نهاد و چــارپایان و زراعت. همهء اینها متاع زندگی این جهانی است، در حالی که بازگشتنگاه خوب در نزد خداست.

 

« زینَت» هر چیز زیبا و دوست داشتنی است که به چیز دیگر منضم شده و به آن زیبایی بخشیده باشد.

« القَناطیرِ المُقَنطَرَةِ»:«قَناطیر» جمع «قِنطار» به معنی مال زیاد و « مُقَنطَرَة» اســـــم مفعول از همان ماده به معنی مضاعف و مکرر آن است و برای تاکید آمده است.

«الخَیلِ المُسَوَّمَة»:«خَیل» اسم جمع است به معــــنی اسبها یا اسب سواران، ولی در این آیه منظور همان معنی اول است؛ و کلمه «مَسَوَّمَة» به معنی نـــشاندار است که اشاره به برازنـــــــدگی اندام و مشخص بودن چهره یا مودب بودن آن است.

«مَتاع»: هم اسم است و هم مصدر به معنی انتفاع؛ یعنی هر چه از دنیا که از آن بهـــــــره برداری شود.

 

در این آیه، خــــداوند سرمایه ها و ارکان مهم زندگی دنیایی انسان را برشمرده است: زن، فرزند، پول نقد، ثروت، مَرکَبهای ممتازو راهوار، چهـــــــــارپایانی که در دامداری از آن بــهره می برند، زراعت؛ که به صورت «زُیِّنَ» فعل مجهول (زینت داده شده) ذکر شده و زینت دهنده خـــــــداوند است، زیرا خداست که علاقه به همسر و فرزند و مال و دارایی را درســــــرشت و غریزهء انسان قرار داده تا آدمی با توجه به دنیا و بهره گیری از آن، چون گذرگاه نه قرارگاه و وسیله و ابزار نه هدف، به آنچه در نزد خـــــداست، حسن ماب، برسد. آری، این خـــداست که دلهای مردم را تسخیر کرده و علاقه به این امور مادی را غریزهء آنان کرده تا زندگی دنیایی و زمینی آنان تامین شود، و اگر نبود این غریزهء مادّی، زندگی انسان در این کرهء خاکی دوام نمی یافت، کسی تولید مثل نمی کرد و نسل بشر قطع می شد و حال آنکه خــــــــدای سبحان مقدر کرده تا بشر مدتی معین در زمین زندگی کند.«و برای شما در زمین تا مدت معینـــی قرارگـــــــاه و وسیــــــله ء بهره برداری خواهد بود.»(بقره:36) خـــــداوند تقدیر کرده تا مردم به نظر آلی به دنیا بنگرند نه به نظر استقلالی؛ یعنی زندگی دنیا را وسیله و آلــت زندگی آخرت قرار دهند، نه این که هدف، راه را مقصد نگیرند: «ما آنچه را بر روی زمین اســــــــــت زینت قرار دادیم تا آنها را بیازماییم که کدامینشان بهتر عمل می کنند»(کهف:7) و بعد می فرمـــــــــاید: «و ما آنچه را بر روی زمین خاکی بی گیاهی قرار دهیم».(کهف:8) آری، خداوند همین محبوبهای دنیایی را در نظرتان چون خاکی خشک و بی ارزش قرار می دهد. اما با تاسف فراوان باید گفت که انسانهای بی خبر و غافل و مستِ دنیا به سبب دل خوشی و فریفتگی شان به ظاهر زندگی از باطن آن، که آخرت است، باز می مانند و این وسایل و مقدمات را هدف می پندارند؛ و دنیایی که مخلوق خـداست و وسیله ای برای تقرب و رسیدن به پاداش الهی است برای آنان سبب دوری از خـدا و تحصیل نقمت و عذاب می شود.

البته در مواردی زینت دادن به شیطان نسبت داده شده است. زینت دادن به شیطان یعنی زشتیها را زیبا دیدن و نیز فرمودند:« هر که زینت دنیا را بخواهد به او می دهیم، اما در آخرت بی بهره می ماند»(هود:15 و 16؛ شوری:20).

 

 

لکن جای پرسش است که چرا خداوند دنیا را زینت می دهد تا انسان به اشتباه بیفتد؟

پاسخ: رَبِّ علیم و حکــیم منزه تر از آن است که امور بندگانش را به گونه ای تدبیر کند که نتیجه ء آن امری ناشایست بشود. بلکه این ثمرهء بی تدبیری خود اوست. بله، خــداوند اجازهء فتنه گری را به شیطان داده تا آزمایش بندگان، که زمینهء تربیت و کمال آنهاست، تکمیل شود.

 

 

نوشته شده در شنبه 87/8/4ساعت 3:44 عصر توسط زهـــرا* نظرات ( ) | |