4. زندگی واقعی درز سرای آخرت است.

 

وَ ما هذِهِ الحَیوةُ الدُنیا اِلاّ لَهوٌ وَ لَعِبٌ وَ اِنَّ الدّارَ الاخُِرِةَ لَهِیَ الحَیَوانُ لَو کانوا یَعلَمونَ (عنکبوت:64)

زندگانی این دنیا جز لهو و لعب نیست. اگر بدانند، سرای آخرت سرای زندگانی است.

 

«اخِرَة» از «آخِر» ضد اول است؛ و «تَاخیر» مقابل «تَقدیم» و «اخِرون» مقابل «اَوَّلون» است و در قرآن به قیامت«دارُالاخِرَة» اطلاق شده، زیرا زندگی دنیا اول و زندگی عقبی آخر و پس از آن است.

«حَیَوان»: «حَیات» و «حَیَوان» مصدر «حَیّ» است و ضد «مَمــــــات» و «مَــــــوَتان» و به معنای زندگی ای است که مــــــرگ در پی ندارد. اصل آن «حَیَیان» بوده که یاء دوم قلب به واو شده و در معنای مبالغه در حیات است و اصل «حیات» به معنای حرکت است، همچنان که «مَـــوت» به معنای سکون است. زندگی دنیا به اعتبار اینکه آدمی را با زرق و برق فانی خود از زندگی باقی و دایمی باز می دارد و به خود مشغول و سرگرم می کند لهو است و به اعتبار اینکه برای خود قواعدی دارد لِعب هم هست؛ مانند بازیهای بچه ها که قاعده دارد و عده ای با حرص و هعیجان عجیبی آن را شروع می کنند و در خلال آن، گاهی به نزاع برمی خیزند و بر سرِ آن به سبب خیالات موهوم داد و فریاد راه می اندازند و تمام منافع خود را در آن می بینند و خیلسی زود از آن سیر و از هم جدا می شوند.

به خلاف زندگی آخرت، که حیاتی است واقعی و به حقیقت و کاملاً زندگی است و سرگرمی های آن جدّی و کمال آور است و لهو و لعب در آن راه ندارد و بقایی است که در آن فنا و زوال نیست و بهشتِ آن لذتی است که با آن هیچ اَلَم و رنجی همراه نیست و تماماً سعادت و نیک بختی است و نعیم بهشتی است و به بقای الهی باقی است.

و این معنای مهم و سرنوشت ساز را، که در واقع جهان بینی توحیدی و دنیا شناسی بر مبنای وحی است و شکل دهندهء همهء فعالیتهای بشر است.

آری، آخرت «دارُالحَیَوان» است و تماماً حیات و زندگی است و همه چیز در آنجا از حیات برخوردار است: زمین سخن می گوید، چون حیات حقیقی دارد، پوست بدن و اعضای بدن نطق دارند؛ جهنم و شعله های آن سخن و فریاد دارند؛ نسیم بهشت تکلم می کند؛ و خلاصه همهء آنچه در قیامت هست، از انسان و غیر آن، همه  از حیات حقیقی برخور دارند.

نوشته شده در دوشنبه 87/8/27ساعت 11:35 صبح توسط زهـــرا* نظرات ( ) | |